Podgatunki wilka

Wilk meksykański (Canis lupus baileyi) – podgatunek wilka szarego. Występuje w Ameryce Środkowej, krytycznie zagrożony, w 1990reintrodukowany na południe Ameryki Północnej i do Meksyku, gdzie wyginął na wolności. Najmniejszy z amerykańskich wilków, waży ok. 30–55 kg. Barwa sierści zmienna, od czerwonawej po szarą, z czarną kryzą wzdłuż grzbietu i z dłuższymi włosami na karku. Dieta urozmaicona, od królików, poprzez gryzonie, muflony, aż do jeleniowatych.

Wilk rudy, wilk czerwony (Canis rufus) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny psowatych (Canidae), uznawany przez niektórych systematyków za podgatunek wilka[4]. Według aktualnych badań naukowych, wilk czerwony jest siostrzanym gatunkiem kojota, który ewoluował na zachodzie. Choć niektórzy uważają go za hybrydę wilka i kojota[potrzebne źródło]. Wilk czerwony wyewoluował w izolacji we wschodniej części Ameryki Północnej. Psowate te występowały aż do południowych rejonów wschodniej Kanady. Wschodnie wilki(Canis lycaon) to obecnie jedyne wilki z pierwotnego gatunku (Canis rufus/lycaon), które przetrwały na swobodzie do dzisiaj.

Od około 20 lat wilk czerwony uznany jest za gatunek wymarły na wolności. Kiedyś zamieszkiwał południowe Stany Zjednoczone (Pensylwania, Floryda i Teksas), ale ustawiczne polowania jak również niszczenie ich legowisk spowodowały prawie kompletny zanik tego gatunku. Reintrodukowany przez United States Fish and Wildlife Service w Karolinie Północnej i w Great Smoky Mountains. Obecna populacja szacowana jest na ponad 200 osobników[5].

Długość ciała 140–165 cm, wysokość w kłębie 38–40 cm, masa 18-36 kg[6][7]. Żywią się gryzoniami.


Wilk polarny:

Wilk polarny (Canis lupus tundrorum), ssak z rodziny psowatych, z rzędu drapieżnych. Zamieszkuje tundrowe obszary Arktyki. Długość ciała bez ogona 100–150 cm, wysokość w kłębie 65-80 cm. Waga do 80 kg. Żyje w stadach do 30 osobników. Odżywia się ssakami, poluje stadnie na duże zdobycze (renifery, woły piżmowe).

Okres godowy w marcu. Ciąża trwa około 60 dni, rodzi się 4-5 młodych w miocie. Już miesięczne szczenięta karmione są zwracanym przez dorosłe osobniki pokarmem. Jako jedyny gatunek wilka nie podlegał ludzkiemu tępieniu i zamieszkuje cały swój pierwotny obszar występowania.


Wilk kanadyjski:

Wilk mackenzie, wilk kanadyjski (Canis lupus occidentalis) – podgatunek wilka występuje w Kanadzie na obszarze Terytoriów Północno-Zachodnich, Jukonu, Kolumbii Brytyjskiej, Alberty i Saskatchewan oraz na Alasce. Prawdopodobnie największy podgatunek wilka szarego (waga do 80 kg, rekord 105 kg)^{[potrzebne źródło]}, wytworzył wiele form wielkościowych na obszarze zachodniej Kanady i Alaski. Barwa sierści zmienna, najczęściej kremowa, szara aż do czarnej z ciemniejszym nalotem na grzbiecie. Reintrodukowany doYellowstone i Idaho w 1995 roku. Legalne polowania na terenie Alaski i części Kanady.


Wilk eurazjatycki:

Wilk eurazjatycki (Canis lupus lupus) – podgatunek typowy wilka szarego, średniej wielkości, waga ok. 60 kg. Poluje na jelenie, sarny, dziki. Sierść szara, ciemnoszara lub szaropłowa. Najszerzej rozpowszechniony podgatunek wilka. Niegdyś szeroko na obszarze całejEuropy jednak zaciekłe polowania trwające kilka wieków spowodowały, że na wielu obszarach wyginął. Obecnie w Europie najwięcej tych wilków żyje na Ukrainie, w Polsce, Rumunii, Estonii, Białorusi, zaś największa populacja żyje na dużym obszarze zachodniej Rosji. Zamieszkuje Europę północną, środkową i wschodnią (niewielkie populacje w krajach Europy zachodniej i południowej), oraz duży obszar Azji zachodniej i środkowej. W ramach eurazjatyckiego wilka szarego oprócz formy typowej wyróżnia się inne formy (rasy) geograficzne zamieszkujące Europę i Azję:


Wilk tybetański:

Wilk tybetański (Canis lupus laniger) – wilk o długim ciemnoszarawym lub czerwonawoszarym włosie, przodek jednej z linii ras psa domowego – molosów (np. bernardyna, mastiffa tybetańskiego). Zamieszkuje Tybet, północne Indie, Bhutan, Nepal, wschodnie Chiny,Mandżurię i Mongolię oraz południowo-zachodnią Rosję. Przez Nowaka (1995) zaliczony do podgatunku Canis lupus lupus. Badania czaszki potwierdziły to sklasyfikowanie. Obecnie wilk tybetański jest kolejnym geograficznym przedstawicielem podgatunku wilka euroazjatyckiego.


Wilk kaspijski:

Wilk kaspijski (Canis lupus cubanensis) – endemiczny podgatunek wilka, krytycznie zagrożony, zamieszkuje tereny na południowo-wschodnich obszarach Rosji pomiędzy Jeziorem Kaspijskim a Morzem Czarnym. Występuje w górskich, gęstych lasach strefy klimatu umiarkowanego i nizinach przybrzeżnych, buczynach, dąbrowach i lasach grabowych. Zamieszkuje także górskie stepy z karłowatymi krzewami. Nieco mniejszy od wilka euroazjatyckiego Canis lupus lupus, o większej głowie. Poluje m.in na sarny i jelenie szlachetne.